WiedzaNIEtajemna
Heksagram, święty symbol, znak ochronny, potocznie nazywany Gwiazdą Dawida nie ma z Dawidem wiele wspólnego. Symbolem judaizmu niemal od zawsze była menora. Menora to świecznik na siedem lamp (świec). A więc ma sześć ramion, siódmą świecę umieszcza się na szczycie głównej odnogi. Czasem ma jeszcze dodatkowe ramię z boku na świecę „pomocniczą”). Stał w namiocie, „Pierwszym Przybytku” podczas przejścia do Ziemi Obiecanej, a później w pierwszej Świątyni. Jego konstrukcja opisana jest szczegółowo w Biblii w Księdze Wyjścia.
Zrobisz też świecznik ze szczerego złota. Z tej samej bryły wykujesz świecznik wraz z jego podstawą i jego trzonem; jego kielichy, pąki i kwiaty będą z jednej bryły. Sześć ramion będzie wychodzić z jego boków; trzy ramiona świecznika z jednego jego boku i trzy ramiona świecznika z drugiego jego boku.
Menorę zapala się do dziś (od ponad 2000 lat) – po jednej lampie na tydzień – w czasie Święta Świateł czyli Chanuki.
Heksagram został powiązany z judaizmem w XVI wieku za sprawą rodu Rotszildów z Frankfurtu nad menem, który umieścił go na swoim herbie, na czerwonej tarczy. Stąd nazwisko – czerwona tarcza. Król Dawid to tysiąc lat przed naszą erą. Pomijając fakt, że jest postacią z legendy. A królem został przez małżeństwo z córką króla Judy. A jej rękę dostał za zabicie Goliata.
Sam heksagram jest jeszcze starszy niż historia o Dawidzie. I wiąże się ze świętą geometrią oczywiście. Można go spotkać także w chrześcijańskich katedrach, w hinduizmie czy buddyzmie. Znaleziono go na zabytkach w Armenii, Mezopotamii, w Egipcie, Japonii, Fenicji... Symbolem czakry serca – anahaty jest właśnie heksagram. Śliczny witraż w katedrze w Walencji, witraż w katedrze w Bazylei. Fasada wieży kościoła w Hanowerze. Witraż kościoła anglikańskiego w Ontario. To tylko kilka przykładów.
W synagogach zaczęto używać heksagramu dopiero w wieku XIX z powodu braku symboli (boski zakaz tworzenia obrazów) i z uwagi na równy, geometryczny kształt. Pisał o tym słynny budowniczy synagod z XIX wieku właśnie Alfred Grotte.
Naturalnie wiązanie tego znaku z satanizmem jest... głupie. A wspomnieć jeszcze warto o heksagramie unikursalnym thelemitów, ale to nie jest już „Gwiazda Dawida”.
Co jest co
Heksagram to oczywiście rzut na płaszczyznę dwóch wsuniętych w siebie piramid. Ta skierowana w górę to symbol władzy królewskiej (miszpat, hebrajskie określenie króla), symbol Boga. Dlatego ojcem Jezusa jest Józef „z rodu Dawida”. Wspiera się na ziemi, a wierzchołek sięga nieba.
Ta skierowana w dół to symbol władzy kapłańskiej (cadyk, czyli sprawiedliwy, hebrajskie określenie kapłana, choć sam wyraz kapłan to cohen) pochodzącej z nieba, skierowanej w dół, ku ziemi. Jezus, jak Merowingowie później, łączy w sobie obie linie jako król-kapłan.
Pochodzenie – aspekt duchowy
Punktem wyjścia świadomości, istniejącej gdzieś we wszechświecie jest punkt. Umowne miejsce, w którym się ona znajduje. Stamtąd projektuje ona swoje istnienie w trzech kierunkach. W kierunku góra-dół, przód-tył i w kierunku jeden bok-drugi bok na taką samą odległość, z taką samą siłą, mocą. W ten sposób powstają trzy odcinki o wspólnym środku.
Po połączeniu ze sobą wszystkich sześciu końców odcinków powstaje bryła złożona z dwóch piramid. Każda ma w podstawie kwadrat (wspólny) i równe boki. A więc każda piramida zbudowana jest z czterech trójkątów.
Kiedy spojrzymy na te piramidy nie w przestrzeni, a na płaszczyźnie, mamy dwa trójkąty, jeśli je na siebie nasuniemy tak by wpisać je wkoło powstaje heksagram, Gwiazda Dawida, Pieczęć Salomona – bardzo silny znak ochronny. Ramiona tej gwiazdy zbudowane są z trójkątów równobocznych. Ponieważ jest to...
Fraktal
Jeśli jedno z ramion tej sześcioramiennej gwiazdy potraktujemy jako całość i dorysujemy do niej drugi taki sam trójkąt, tylko obrócony o 180 stopni, utworzymy kolejny heksagram. Operację tę można powtarzać uzyskując wciąż mniejsze heksagramy w nieskończoność (przy założeniu rzecz jasna, że grubość linii jest pomijana).
Jeśli ten pierwszy, największy heksagram wpiszemy go w okrąg, to każdy kolejny pozostanie wewnątrz tego pierwszego jak również każdego kolejnego okręgu. Czyli z jednej strony dążymy do nieskończoności (nieskończenie wiele „gwiazd”), a z strony wszystko zawiera się w konkretnej przestrzeni, w pierwszym okręgu, czy – jeżeli rozpatrujemy to w trzech wymiarach – w sferze.
To właśnie ważny aspekt świętej geometrii, jednoczesne zamknięcie w skończonej przestrzeni czegoś nieskończonego. Dwie, wydawałoby się sprzeczności są połączone razem.